Είδα μια χαζή τανία τις προάλλες, η οποία στο τέλος έλεγε κάτι πολύ σωστό..αν αγαπάς κάποιον άφησε τον..αν τον κηνυγήσεις τότε δεν ήταν ποτέ δικός σου..τί ωραία που θα ήταν να μην υπήρχε εγωισμός!!..ή ακόμα καλύτερα να παίρναμε πάντα αυτά που θέλουμε κάθε φορά..αλλά έτσι έχει η ζωή..θέλω να εύχομαι ότι ελάχιστα είναι αυτά που δεν ξεπερνιούνται..κι ερχόμαστε πάλι στο χρόνο..σύμφωνα με ένα στίχο του Άσιμου..η κοπή από το χρόνο η ελευθερία μου..δεν ξέρω πού θέλω να ζήσω ούτε τί ακριβώς θέλω να κάνω..όλα είναι αβέβαια..έχω μια αίσθηση ότι θα καταλήξω στο δρόμο κάποια στιγμή..άστεγη και τρελλή..δεν πήρα ποτέ τη ζωή μου στα χέρια μου ούτε ρίσκαρα για κάτι που αγαπούσα πολύ..δεν ξέρω καν αν έχω αγαπήσει ποτέ κάτι τόσο πολύ στη ζωή μου...έχουμε ότι είμαστε?..τα πράγματα δυσκολεύουν..με έπιασε μια απαισιοδοξία ότι δε θα καταφέρω ποτέ τίποτα στη ζωή μου και στο τέλος θα συμβιβαστώ και θα δυστυχήσω..συγχρόνως θα χρωστάω..μου αρέσει η καλοπέραση..μου αρέσει η συντροφιά..μου αρέσει να αισθάνομαι τα άκρα..ποιά είναι άραγε η ουσία που κρύβουμε μέσα μας!?..και στην τελική υπάρχει?βρίσκεται ποτέ!?..ζω σε ένα δικό μου κόσμο..είμαι λίγο χαμένη όπως άκουσα από κάποιον..πολλές οι αντιφάσεις και πολλά πράγματα..τί από όλα και ποιά..όλο ακούω ότι τρομάζω τους ανθρώπους και ότι είμαι απρόσιτη..ελάχιστοι με διεκδικούν..κυρίως διεκδικώ εγώ..και μετανοιώνω..αμοιβαιότητα..αυτό μου λείπει..νομίζω υπήρξα ένα κλασσικό κοριτσάκι που ασχολιόταν μόνο με τους άντρες και τον έρωτα..και τώρα που έχω μείνει με τον εαυτό μου νιώθω μετέωρη..δεν είχα ενδιαφέροντα..και ενημέρωση μηδέν..στα δεκαεφτά δεν ήξερα τί είναι το Βατικανό..με γοήτευε το περιθώριο και οι παρακμιακοί τύποι..μέχρι που μπήκα δυο βδομάδες στο ψυχιατρείο, πριν απο δέκα χρόνια και κατάλαβα τί εστί περιθώριο..θα μπορούσα να είχα ξαναμπεί και ξαναμπεί και ξαναμπεί..υπήρξαν φορές που μόνο εκεί ένιωθα ανκούφιση και ασφάλεια..ήθελα να γυρίσω πίσω..τόσο πολύ φοβόμουν τη ζωή..τώρα που θέλω να ζήσω δεν ξέρω ποιόν δρόμο να ακολουθήσω..και σίγουρα δε θέλω να πεθάνω..όχι τώρα..η αυτοκτονία είναι παραίτηση από τη ζωή..το θέμα είναι να μην της κρύβεσαι..κάνε μια στάση..έχω αρχίσει να πιστεύω σε μεγάλο βαθμό ότι το άγχος στηρίζεται στην έλλειψη υπομονής..και ξαναρχόμαστε στο στίχο του Άσιμου..η κοπή από το χρόνο η ελευθερία μου..βέβαια ο ίδιος αυτοκτόνησε..θεωρητικά την ξέρω τη λύση πρακτικά δεν μπορώ να την εφαρμόσω..σήμερα είμαι απαισιόδοξη..θα μου πεις υπάρχουν και χειρότερα..όλοι έχουν τα θέματα τους και τα προβλήματα τους..αλλά θέλω να βλέπω τα καλύτερα..διαφορετικά ποιό το νόημα!..θα χαλαρώναμε σε ένα συμβιβασμό..σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν..που βασανίζονται..που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν άδικα..υπάρχει διαφθορά και λαμογιά..κακία και φόνοι..πείνα και ανέχεια..οπότε!?τί λες!?..τί κάνεις!?..πώς γίνεται να αλλάξουν όλα αυτά!?..τί μπορείς να κάνεις!?..υπάρχει πάντα η ατομικότητα της αλλυλεγγύης και της προσφοράς..έτσι κι αλλιώς μόνοι μας είμαστε..όλοι μας..έχουμε μόνο τον εαυτό μας να στηριχτούμε..μάλλον στη γνώση των ορίων μας υπάρχει μια λύση..το έχω ξαναγράψει..όλα είναι θέμα ελέγχου κι επιλογών..δεν το λέω εγώ αυτό..αυτό που θα έλεγα αν μου ζητούσαν τη γνώμη μου..να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις..είναι και τίτλος βιβλίου αυτό..θα συμπλήρωνα να αισθάνεσαι, να μη βιάζεσαι, να μην παραμυθιάζεσαι, να δημιουργείς, να εμπιστεύεσαι στο βαθμό που δε σε κρίνουν, να εκτιμάς, να απολαμβάνεις και να εκφράζεσαι..να μην ανέχεσαι..αλλά να δέχεσαι..μη συμβιβαστείς σε κάτι που δεν είναι εσύ..σε κάτι που δε σε εμπεριέχει..σ'αγαπώ ζωή μα σε φοβάμαι..χάρισε μου ομορφιά..χάρισε μου ελευθερία..τα νάζια μου αισθησιακά..να αγαπηθώ ξανά..όλα όσα έχω δυνατά να είναι αληθινά..:)