Αν η σωματιδιακή φύση των φωτονίων μάς προσφέρει τη μάζα και η κυματική την ψυχή τότε μόνο μέσω της βαρύτητας δημιουργείται η μαγνητική πόλωση..ή πολικότητα. Υποθέτω η βαρύτητα συντελεί μέσω των μαγνητικών πεδίων στην ένωση των ηλεκτρονίων. Δηλαδή η σκέψη δεν υφίσταται χωρίς βαρύτητα. Αν όμως η κυματική ιδιότητα των φωτονίων είναι και ψυχή και πνεύμα τότε σίγουρα δεν είναι τυχαίο που το άζωτο αποτελεί βασικό δομικό στοιχείο της ύπαρξης. Όμως αν το πνεύμα κρύβει όγκο τότε η συνείδηση είναι μία φθορά. Αν ορίσουμε το πνεύμα σαν τη φλόγα τότε η συνείδηση είναι σαν το ξύλο που καίγεται. Αν συνεπώς η συνείδηση είναι μία βαρυτική ενέργεια τότε μέσω αυτής πιστεύω υπάρχει ο ήχος. Ο ήχος δηλαδή είναι η διάχυση της συνείδησης ως φθορά μέσω της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Η βαρύτητα δημιουργεί ακριβώς αυτήν τη φθορά. Στο απόλυτο κενό υποθέτω η συνείδηση δεν φθείρεται αλλά δεν υπάρχει. Είναι στατική ή σημειακή. Αν το σκεφτούμε πρακτικά η βαρυτική ένωση με τη διττή φύση του φωτονίου δημιουργούν την εικόνα σε διαστάσεις υπό μορφή διάβρωσης. Αν η συνείδηση λειτουργούσε ως φωτόνιο τότε δεν θα υπήρχε οξυγόνο στο νερό. Δεν πιστεύω ότι η συνείδηση είναι μόνο η κυματική ιδιότητα των φωτονίων. Ο ήχος και κατά συνέπεια η χορδή του που περιέχει τη συνείδηση ταξιδεύει σε άλλα μήκη με αυτά των φωτονίων. Σε έναν ήχο όπως αυτόν της ταχύτητας του φωτός δεν θα υπήρχε συνείδηση. Θα υπήρχε μία εικονική ευθεία. Δεν θα υπήρχε ύπαρξη έμβιας ζωής. Αυτό ίσως είναι η δεύτερη διάσταση. Η στιγμή ακριβώς που η ψυχή και η συνείδηση δημιούργησαν το πνεύμα τότε έγινε άζωτο. Τα μαθηματικά θα πάρουν χρώματα και εικόνες.
Στη Μαρία Τυραδέλλη
