Μεταξύ αλληγορίας και παραμυθιού

Η γείωση είναι ο άνθρακας που θα 'πάψει' το φωτόνιο. Θα το κόψει. Το Μαύρο στο Γκρι. Το Γκρι του Νικελίου στη Λίμπιντο, στην έννοια της. Ίσως και οι έννοιες να είναι μόρια κάποιων αρχετύπων. Το χρώμα της Λίμπιντο είναι Κίτρινο, έχει διαφάνεια και όγκο, όχι όμως μάζα. Και μπαίνει το Ροζ στο Κίτρινο της Λίμπιντο. Ιδού τα αστέρια. Το σπέρμα του Σύμπαντος. Χρειάζεται πρωτεΐνη για να υπάρξει η Λίμπιντο σαν μάζα.

..συνουσίες με αξίες μεταξύ στοιχείων φέρουν (ή φέρνουν;) τα σήματα της χημείας και τους εκπεμπόμενους ήχους. Τα σήματα. Δημιουργώντας εικόνες. Τα ουράνια τόξα είναι μία μορφή γονιμοποίησης της οργανικής ύλης στα αστέρια που δημιουργούνται.

Δεν ξέρω αν μιλάμε για ζάρια, τα σήματα πάντως θα έχουν σίγουρα, ως ήχος, κάποια αιτιοκρατική πράξη σαν πρόγονοι.

Μία ποιητική αλληγορία

Το πάθος είναι ξένα καράβια των καημών φευγιά...Η διαφάνεια του πάθους είναι πεπερασμένη σαν μεδούλι της λίμπιντο. Του κολλαγόνου δηλαδή. Εκεί εστιάζει το φωτόνιο στο ορατό φάσμα φωτός και χρειάζεται νερό. Το δίνει πρώτο το Κίτρινο Λευκό. Βασικά την αναγωγή των πρωτονίων εκείνων που θα οξειδώσουν τον άνθρακα. Το άζωτο των αμινοξέων ήρθε ως σφαιρίδιο νετρονίου. Αυτή η διαφάνεια του πάθους αν υπερβεί το πεπερασμένο της βγάζει λεπίδες στην αύρα, και κόβει μέχρι και τη σάρκα. Όταν λέω διαφάνεια εννοώ ίσως το μεδούλι της ύπαρξης. Δηλαδή των αμινοξέων (βλ. παραπάνω). Επειδή δρα στο υπεριώδες κόβει τη διαφάνεια και προκαλεί το πεπερασμένο της σάρκας. Τα εμφανή σήματα. Ίσως τον άνθρακα στο φωτόνιο. Η πρώτη οξυγόνωση φέρει και τη χλωρίδα που θα ορίσει, υποθέτω, το Ι. Το ιώδιο δηλαδή θα γεννηθεί. Την αρχή του Νικελίου πρωτεϊνών. Η πρωτεΐνη προϋπήρξε του Νικελίου στο μόριο της. Αυτό του DNA.Χρειάζεται καύση υγρού υδρογόνου. 

Στο Σύμπαν, ε!;

Απορίες

Είμαστε ηλεκτροφόροι ορίζοντες μέσα στο Σύμπαν; Είναι ηλεκτροφόρα η αύρα μας;
Με γείωση στην ύπαρξη τον άνθρακα στο φωτόνιο;
Είναι οι κεραυνοί τα γήινα άκρα μας;

..ποιητικών υποθέσεων συνέχεια

 Έχω την εντύπωση ότι η λάμψη της ψυχής είναι πεπερασμένη γιατί τα όρια της είναι η απόσταση της ταχύτητας του φωτός. Κάπως έτσι μπαίνει ο άνθρακας και την πιέζει, ας πούμε, στο να μην μπορεί η ψυχή να είναι εύκολα ευτυχής. Ο άνθρακας που παρεμβάλει στα φωτόνια της είναι κάτι σαν διάβρωση και ίσως η ύπαρξη του ίδιου του DNA στη βάση του. Η ψυχή είναι κάτι σαν το 'λιπαντικό' του DNA ή ένας μεταβολισμός του. Συνεπώς αν δεν μπορούμε να αποβάλλουμε τον άνθρακα ως δεδομένες υπάρξεις, ίσως μπορούμε να σκεφτούμε ότι η ακτινοβολία της ψυχής μας μπορεί να αγγίξει τις στιγμές ευτυχίας όταν επιτρέψουμε στον άνθρακα να διασπαστεί στο εύρος του γέλιου μας και να αποδεχτούμε ότι ο λόγος, η επικοινωνία, η αλληλεπίδραση έχουν υπόσταση στη γλώσσα της σιωπής. Αυτή είναι ραδιοσυχνότητες τουλάχιστον. Κάπως έτσι οι διασωληνώσεις μας, που είναι σαν τις ρίζες των δρόμων των συναισθημάτων μας που μας συνδέουν, οφείλουν να έχουν εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια γιατί η αλήθεια είναι ότι το προσωπικό αφήγημα του καθενός προκύπτει από το αδίκημα εκείνο που κάνει τον άνθρωπο κλειστό και ίσως κομπλεξικό. Αρκεί να θυμηθούμε ότι η η κακία είναι κόμπλεξ και τα κόμπλεξ σκοτωμένες ενέργειες της ψυχής, ίσως σημεία της με πολύ άνθρακα.

Πρότζεκτ failed Part1

 Η πηγή της ροής στις αισθήσεις έχει να κάνει με τη λίμπιντο την αδρεναλίνη. Οι μηχανισμοί του αίματος. Ροζ Μοβ-Σιελ. Οι αιχμές είναι αισθήσεις πιπεριού. Ο Υπερρεαλισμός είναι στη βάση του μία λογική της γλώσσας της σιωπής. Η λίμπιντο και η αδρεναλίνη λειτουργούν με καύσεις όπως αυτές του μεταβολισμού. Οι πυροβολισμοί του γιν στο γιαν και τούμπαλιν, κάνουν 'κρούση' μεταξύ των οργανικών και ανόργανων χημικών ενώσεων στον οργανισμό. Η σύγκρουση του Εγώ με τον Εαυτό οφείλεται σε αλληλεπιδράσεις. Κάτι σαν ζάρια του γιν και γιαν. Η αύρα μας είναι ο προσωπικός μας συμπαντικός ορίζοντας. Αυτό χτίζεις όταν έχεις ρημαχτεί. Οι υπόνοιες είναι σαν τα θράψαλα, το χαρακτηριστικό γνώρισμα τους. Το Λευκό Γκρι Μοβ είναι η Αυτογνωσία. Η έννοια του. Μία έννοια του. Η χειρότερη φθορά του Γκρι είναι ο γραφίτης. Του Γκρι της Αυτογνωσίας, του Γκρι του βράχου, του Γκρι του Νικελίου. Οι κορυφές; είναι άραγε μονοπάτια σθενών!; Το Ροζ είναι η πύλη για τον κόσμο των Cartoon, όμως δεν μπορώ να το περιγράψω το συγκεκριμένο Ροζ. Διαθλάσεις ακτινοβολιών είναι η βιοχημεία. Η ειλικρίνεια είναι ένα ευαίσθητο σημείο της ιδιοσυγκρασίας μας. Το υπογραμμίζω γιατί αφορά ένα σε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της. Ρεύμα είναι η σκέψη που πάλλεται σε ιδιοσυχνότητες (υποθέτω) κατά το συντονισμό της ακτινοβολίας εισόδου και διαφυγής της σκέψης. Ίσως ακτινοβολίας ραδιοκυμάτων. Τα υφαντά με τις υφές τους είναι σαν τις διαστάσεις. Θέλουν λίπος [και η λίμπιντο έχει λίπος στον κόσμο (ή μάλλον στην επικοινωνία) της σιωπής]. Το κολλαγόνο λογικά φέρει τα αμινοξέα της ψυχής. Ο καλπασμός της σκέψης αν δεν αλληλεπιδρά γίνεται έλλειψη ψυχραιμίας. Το πραγματικό είναι η θραύση της κρούσης της ύλης που δημιουργεί η σκέψη. Η κατασκευή των οριζόντων δεν είναι ακριβώς οφθαλμαπάτη παρά η διαπίστωση της ματαιότητας. Με τη λέξη κατασκευή εννοώ τα φθαρτά μας όρια. Είμαστε πεπερασμένοι. Η αύρα μας είναι η μονάδα του παρατηρητή μέσα στο "όχημα" του Εγώ μας σε σχέση με το Σύμπαν. Κατακόρυφος άξονας είναι λογικά το Εγώ και το άπειρο η γεωμετρία. Η σχετικότητα ενός περιορισμού είναι μία έννοια του νου. Ένα πεδίο του. Τα συμπεράσματα, για να προκύψουν, οφείλουν να ολοκληρώσουν την πράξη. Η πράξη είναι μία εν δυνάμει κρούση.

ή κάπως έτσι

 Το συναίσθημα ανατινάζει τη σφαίρα ή την κρούση της σκέψης. Πυροβολισμός είναι η σκέψη και λογικά η ταχύτητα της είναι πεπερασμένη. Ιδού η ταχύτητα του φωτός! Η σκέψη δηλαδή είναι η μάλαξη της κινητικής ενέργειας της ύλης της ψυχής πάνω στην ύλη της σάρκας. Η σκέψη δημιουργεί ύλη. Την ύλη της ψυχής πάνω στο δρόμο της καρδιάς. Ο δρόμος αυτός είναι μία οριζόντια ευθεία σε σχέση με τα κβαντικά σύρματα όπου προκύπτει η μάζα της ψυχής. Αν η ψυχή κρύβει χρυσό τότε αυτός είναι και το σημείο τομής του απείρου της μέσα στα όρια της ταχύτητας του φωτός. Κάπως έτσι δημιουργείται το αλώβητο στερέωμα της.

Με λίγα λόγια η λάμψη των φωτονίων περιορίζεται στην ύπαρξη από τον άνθρακα και αρχίζει η φθορά και ταξινόμηση των λάμψεων των μετάλλων. Τα ηλεκτρόνια που κουβαλούν τα μέταλλα ορίζουν και τις έννοιες στα χρώματα των αντανακλάσεων του Νικελίου πάνω στα πρωτόνια, ίσως του Χακί, ίσως απλά των αμινοξέων.

Ποιημάτων συνέχεια

 Ο Χώρος στο Χρόνο είναι ένα τζάμι που σπάει. Δεν αντέχει ο Χρόνος χωρίς το Σιελ Λευκό. Το πρώτο Σ'αγαπώ, και όχι μόνο. Κάπως έτσι ο άνθρακας είναι το πλην, αν υπάρχει, όπως και το Μαύρο. Η οργανική ύλη αντανακλάται πάνω στο Νικέλιο του Χακί, ολόκληρου. Το κρακ του τζαμιού του Χώρου στο Χρόνο το κάνει ο παρελθοντικός χρόνος. Το πλην είναι λογικά το αρνητικό φορτίο. Το τελευταίο φέρει το Ροζ Γκρι, το αλάτι στο νερό. Δεν ξέρω αν πρόκειται για τη θάλασσα και για την αναγωγή των πρωτονίων. Ο άνθρακας στη χλωρίδα έφερε τη βία. Κάπως έτσι επιβιώνει η αισιοδοξία, το Ροζ Λευκό. Μπαίνει Κίτρινο στο Ροζ Λευκό και αν μπει το Μπεζ τότε η φράουλα που προκύπτει από τη διαταγή του Ροζ, θα αφήσει στίγματα στο ήλιο (He). Τα στίγματα αυτά είναι τα μέταλλα. Είμαστε μέταλλα και ο ιοντισμός μας άχρονος.