Έχω την εντύπωση ότι η λάμψη της ψυχής είναι πεπερασμένη γιατί τα όρια της είναι η απόσταση της ταχύτητας του φωτός. Κάπως έτσι μπαίνει ο άνθρακας και την πιέζει, ας πούμε, στο να μην μπορεί η ψυχή να είναι εύκολα ευτυχής. Ο άνθρακας που παρεμβάλει στα φωτόνια της είναι κάτι σαν διάβρωση και ίσως η ύπαρξη του ίδιου του DNA στη βάση του. Η ψυχή είναι κάτι σαν το 'λιπαντικό' του DNA ή ένας μεταβολισμός του. Συνεπώς αν δεν μπορούμε να αποβάλλουμε τον άνθρακα ως δεδομένες υπάρξεις, ίσως μπορούμε να σκεφτούμε ότι η ακτινοβολία της ψυχής μας μπορεί να αγγίξει τις στιγμές ευτυχίας όταν επιτρέψουμε στον άνθρακα να διασπαστεί στο εύρος του γέλιου μας και να αποδεχτούμε ότι ο λόγος, η επικοινωνία, η αλληλεπίδραση έχουν υπόσταση στη γλώσσα της σιωπής. Αυτή είναι ραδιοσυχνότητες τουλάχιστον. Κάπως έτσι οι διασωληνώσεις μας, που είναι σαν τις ρίζες των δρόμων των συναισθημάτων μας που μας συνδέουν, οφείλουν να έχουν εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια γιατί η αλήθεια είναι ότι το προσωπικό αφήγημα του καθενός προκύπτει από το αδίκημα εκείνο που κάνει τον άνθρωπο κλειστό και ίσως κομπλεξικό. Αρκεί να θυμηθούμε ότι η η κακία είναι κόμπλεξ και τα κόμπλεξ σκοτωμένες ενέργειες της ψυχής, ίσως σημεία της με πολύ άνθρακα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου