Hey baby

let's destroy

I'll clean earth

by touching stone

Ancient is my call

STAY INTO OLD TOWN

everything new will fall

I'll use my plastic stick

to show how bad

my unger can be

I'll throw a poluted gift

into the sea

so waves will grow big

Metal is my control

Authority must die

But let's promise world

my sweet baby

that wood will bring us

luck

to all those whose madness

is their whole

You called me

dangerous

I don't know why

tell me why!

You called me

dangerous

Can you descripe me

cause I'm shy?

I feel good

I think I'm wild

Baby I love it

I love it when you call me

wild

Can I tell you why?

I'm like an insect

when begins to fight

Flies told me hi

Fire and storms

they have decide

BIIRDS!!!

leave my gipsy sun to act

BIIRDS!!!

leave fire to make stars

death is hiding from behind

BIIRDS!!!

Let her make sons

Earth is only a ball

BIIRDS!!!

Let her walk

if she runs time will fall

Birds!

sing me that song

universe wispered it to me

when air decided to talk

BIIRDS!!!

Make her a gentle witch

woodsticks will make these spells of voodoo war

BIIRDS!!!

fly me to my beauty's smooth

full moon controls my concience truth

when water comes in youth

Birds!

I need to be wild in soul

Birds!!!

protect her innocence in love

she's sensual when music flows

BIIRDS!!!

beware of gravity's control

it will only make you strong

BIRDS!!

help me to be reborn

humanity i want to explode

 ΤΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ

Ο Μιχάλης και η Δήμητρα..ή μήπως Δημήτρης!..στέκονται μπροστά σε σκαλοπάτια.

Μ - Πάρε μία βαθιά ανάσα.

Δ -Ε!?

Μ - Πάρε μία βαθιά ανάσα κι ανέβα!

Δ - Πού?

Μ - Προς τα πάνω.

Δ - Τί έχει πάνω?

Μ - Δε θες να μάθεις!?

Δ - Δεν ξέρω ακριβώς.

 (παύση)

Μ - Δεν είσαι περίεργος!?

Δ - Δε λένε ότι η περιέργεια σκοτώνει?

Μ - Είσαι αδιόρθωτη.

Δ - Φοβάμαι.

Μ - Τί φοβάσαι?

Δ - Την ανάσα.

Μ - Δηλαδή?

Δ - Δεν ξέρω.

Μ - Τί δεν ξέρεις?

Δ - Το πώς.

Μ - Το πώς να πάρεις μία βαθιά ανάσα?

Δ - Ναι...φοβάμαι.

Μ - Μα είναι απλό...μία βαθιά εισπνοή από τη μύτη.

Δ - Ναι το ξέρω..αλλά φοβάμαι.

Μ - Τί φοβάσαι? να ανέβεις?

Δ - Την ανάσα.

Μ - Μα γιατί?

Δ - Σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνω ένα βήμα.

Μ - Ναι..συνήθως έρχεται και δεύτερο.

Δ - Ναι αλλά φοβάμαι.

(παύση)

Δ - Αυτό το πρώτο βήμα.

Μ - Μπορεί να είναι ωραία προς τα πάνω.

Δ - Νιώθω καλά εδώ.

 Μ - Μα δε θες να ανέβεις?

Δ - Ναι αλλά προς τα πού?

Μ - Αχ! Ο φόβος για το πάνω?

Δ - Όχι για την ανάσα.

Μ - Για το άγνωστο?

Δ - Για το σκαλοπάτι.

Μ -Μα μπορει να είναι ωραία.

Δ - Και αν δεν είναι?

Μ - Δεν πειράζει.

Δ - Μα νιώθω καλά εδώ.

Μ - Μα γιατί να φοβάσαι να πάρεις μία βαθιά ανάσα?

Πάνω πας όχι κάτω.

Δ - Μπορεί να πέσω. Είμαι καλά εδώ. Δεν είμαι έτοιμη.

Μία βαθιά ανάσα σημαίνει και προσδοκία.

Μ - Μπορεί και κουράγιο ή θάρρος.

Δ - Ίσως και θράσος. Αφού δεν είμαι έτοιμη.

Μ - Θα πνιγείς στις ανασφάλειες σου.

Δ - Όχι απλά δεν είμαι έτοιμη. Μόλις πριν λίγο καιρό είχα κάνει ένα βήμα,

μου βγήκε καλά.Τώρα το να ανέβω μου προκαλεί ενοχές.

Ίσως το νιώθω σαν έπαρση.

Μ - Οπότε τί θες να κάνεις?

Δ - Μ ' αγαπάς?

Μ - Αυτό είναι το θέμα?

Δ - Πάντα δεν είναι?

(παύση)

Μ - Αφού το ξέρεις.

Δ - Μπορείς να μου το πεις? Φοβάμαι.

Μ - Τί φοβάσαι?

Δ - Την πτώση.

Μ - Όσο πιο βαθιά τόσο πιο ψηλά.

Δ - Αγκάλιασέ με.

(σύντομη αγκαλιά και λίγο αμήχανη)

 Δ -Όχι έτσι. Όπως πραγματικά με αγαπάς.

Μ - Μανάρι μου κουράστηκα. Άντε πάμε.

Δ - Σε παρακαλώ αγκάλιασέ με.

Μ - Πάω λίγο πίσω.

Δ - Αν αυτό έχεις ανάγκη....Μα εσύ πας πολύ πίσω!

Μ - Κουράστηκα.

Δ - Το ήξερα ότι είμαι ανάγκη. Τί είναι αυτό που θες?

Μ - Να ανέβω.

Δ - Με θες παρέα?

Μ - Αφού φοβάσαι.

Δ - Αν μ ' αγαπάς δε θα φοβηθώ.

Μ - Και η ανάσα?

Δ - Κι εγώ κουράστηκα.

Μ - Τί θες να πεις?

Δ - Κι εγώ κουράστηκα. Νομίζω θέλω να ανέβω μόνος μου. Εσύ?

Μ - Έχω ανάγκη να γυρίσω πίσω....σήμαινες πολλά.

Δ - Γεια σου ομορφιά μου.

Μ - Ωραία ήταν.

Δ - Ναι..πρέπει να φύγω.

Μ - Προς τα πού?

Δ - Προς τα πάνω. Νιώθω ότι θέλω να ανέβω

τρέχοντας. Εσύ?

Μ - Έχω ανάγκη να γυρίσω πίσω.

 Δ - Γεια σου.

(δίνουν μία ζεστή αγκαλιά)

Δ - Σ ' αγάπησα.

Μ - Σ ' αγαπάω.

Δ - Γεια..ανεβαίνω..

(παίρνει μία βαθιά ανάσα και ανεβαίνει τρέχοντας

με ένα πλατύ χαμόγελο..ο Μιχαλης την κοιτάει δακρυσμένος)

Set my heart

out free-

let me feel

and sleep into your arms-

give me sounds of freedom

give me ways out from this place-
i will need the sea-

is it possible to take the waves with us!?

can we take the moon with us too!?

i will need the draculas-

they are waiting for my call

at it's dark side

-please baby-

let me call the stars!

the war is about to begin

i will need my weapons-

can i take my cat!?

animals need to hear too-

thank you baby!

you are gentle and kind-

now baby can you leave me alone?

i don't need you anymore-

you can go and fuck yourshelf-

i will do this war alone-

thank you baby!

I love you

Ψηλαφούσε παίζοντας να βρει το δρόμο της στο σκοτάδι. Ωστόσο όλη αυτή η μαυρίλα της ήταν κάπως μονότονη. Όσο μάταια προσπαθούσε να νιώσει αγωνία δεν τα κατάφερνε.

Η χαρούμενη μουσική που ακούω βέβαια τούτη τη στιγμή δε βοηθάει ιδιαίτερα στη συγκέντρωση μου.

Ας πούμε ότι καθόταν σε ένα θερμού οπτικού περιβάλλοντος μπαρ. Όσο και να επικεντρωνόταν στρέφοντας την προσοχή της στην καρδιά της, δεν μπορούσε να αρπάξει ούτε ένα τόσο δα συναίσθημα. Ίσα ίσα που η jazz μουσική που τόσο πολύ αγαπούσε, την εκνεύριζε αφόρητα στη συγκεκριμένη φάση. Ειδικά εφόσον δεν μπορούσε να της προσφέρει καμία απολύτως αίσθηση. Αποφάσισε, έτοιμη να εκραγεί στον πρώτο που θα της μιλούσε, να βρει μία άλλη διέξοδο. Το ράδιο του ταξί, με τις πλαστές κατέχοντες γνώσεις, την εκνεύρισε ακόμη περισσότερο, γεγονός που τη ώθησε να αντιληφθεί  ακόμα μία φορά την έλλειψη αισθαντισμού του κυρίαρχου μυ. Πληρώνοντας, έφυγε τρέχοντας από την απώλεια ποίησης στη σκέψη της και κατέληξε στην πλατεία εξαρχείων, βασίζοντας εκεί τις εν στιγμή ελπίδες της. Ίσως αυτή η αξιοπερίεργη διαφορετικότητα σε εκείνην την περιοχή να κατάφερνε… δεν κατάφερνε… λυπάμαι μου είναι εξίσου αδύνατο να παρασυρθώ και σε αυτήν την ιστορία.

Μία κενή μορφή προσπαθεί να καταγράψει.

Ήταν στη σκηνή. Καθισμένη σε μία τυποποιημένη καρέκλα παραδοσιακού καφενείου, όταν άνοιξε η αυλαία. Θαμπώθηκε από τα φώτα και δεν ήταν εύκολο να διακρίνει τί συνθήκες επικρατούσαν στις θέσεις των θεατών. Βυθίζοντας τον εαυτό της αστραπιαία στην όλο και πιο ουσιαστική επεξεργασία… συνειδητοποίησα ότι ποτέ δε θα μπορούσα να νιώσω αυτά που αισθάνεται ένας ηθοποιός.

Με συγχωρείτε αλλά το συναίσθημα αδυνατεί να ωθήσει την σκέψη.

Ο θάνατος..πέραν του ότι είναι ένα καθαρά προσωπικό ζήτημα..έχει ερμηνευτεί με άπειρους τρόπους από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος..θα ήθελα να πιστεύω ότι ακόμα και σε αυτόν υπάρχει μία μαγεία..με την έννοια ότι η ενέργεια της ύπαρξης διατηρείται και μεταφέρεται ακόμα και όταν η ύλη έχει αρχίσει να σαπίζει..η τρομάρα μου γι αυτόν ήταν τόσο μεγάλη που έφτασα στο σημείο να προσπαθήσω να τον ερμηνέψω, ακόμα και να αποφασίσω για τους νεκρούς σε ένα μου ψυχωσικό επεισόδειο, ως αντίστοιχος μεσσίας ή αντίχριστος..ένα και το αυτό..ωστόσο οι μεταφυσικές εμπειρίες που είχα μου υπέδειξαν ότι δεν μπορεί κάτι παίζει..στο Θιβέτ μπορεί και να το έχουν λύσει αυτό το θέμα..το μόνο που μπορώ να κάνω ωστόσο είναι να ζω τη στιγμή και να καταθέσω τα συμπεράσματά μου από τις εμπειρίες που είχα..μου τυχαίνει..τώρα δεν ξέρω αν είναι άμυνα αυτό..να μπορώ να διαβάσω την ενέργεια ενός νεκρού σε μία κηδεία..και το περίεργο είναι ότι ποτέ η ενέργεια που λαμβάνω δεν είναι η ίδια..και όχι ότι γίνεται κάτι μυστηριακό ή πέφτω σε έκσταση..απλά πολλές φορές μου χει τύχει να ανατριχιάζω όταν γίνεται μία κηδεία και σκέφτομαι εκείνη τη στίγμη πού να πήγε ή εύχομαι να είναι κάπου καλά..ανθρώπινα και λογικά αυτά..απλά αυτήν την ανατριχίλα την έχω ταυτίσει με επικοινωνία με την ψυχή του αναπαυόμενου..τρελλά πράγματα ή πολλή φαντασία..ποτέ δεν ξέρεις μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος..και αν το τραβήξω λίγο παραπάνω τότε ναι υπάρχουν αυτοί που θα γίνουν άγγελοι και αυτοί που θα γίνουν σκιές..βέβαια αυτό μόνο χιουμοριστικά μπορώ να το δω γιατί κι εγώ φοβάμαι πολύ να πεθάνω και όταν έχασα δύο φίλους μου έκλαψα πολύ..ίσως γι αυτό γυρνάει το μυαλό..βέβαια τις δυνατότητες του εγκεφάλου δεν τις γνωρίζουμε όλες ακόμα..μόνον ίσως οι σχιζόφρενείς και οι μανιοκαταθλιπτικοί..απλά το σύμπαν μας και η γη δεν είναι πλέον υπερευαίσθητα και το μυαλό αντιδράει..έχουμε βιάσει κάθε τί μαγικό σε αυτήν την ύπαρξη..γι αυτό σαλτάρουμε..τώρα όσον αφορά στο θάνατο πραγματικά εύχομαι να βρίσκουμε εκεί την απόλυτη και μόνιμη ευτυχία..είναι ένα θέμα πάντως για το οποίο δε θέλω να μακρηγορήσω γιατί είναι πολύ ευαίσθητο..μπορώ μόνο να αναφερθώ σε εμπειρίες μου..μεταφυσικές ή ρομαντικές..απλά θα το θέσω αλλιώς..πρέπει να δούμε τα δέντρα με τελείως διαφορετικό τρόπο γιατί κρύβουν μυστικά και χαρακτήρες αιώνων..άλλωστε ο πόλεμος της γης και των ζώων ενάντια στην ανθρωπότητα θα είναι δικό τους κάλεσμα..όλα είναι θέμα ενεργειών..πομπών και δέκτων..με τη σκέψη γίνεται το πρώτο και με τις αισθησεις το δεύτερο..μεταφέρονται ως συναίσθημα..η ψυχωτική επικοινωνία που λέγαμε..είναι θέμα μέτρου και υπερευαισθησίας..αλλά τα ξαναείπαμε αυτά..φιλιά:)

Για να πω την αλήθεια..τη δική μου προσωπική πάντα..δεν ξέρω τί να γράψω..διάβαζα όλες τις αναρτήσεις του blog μου και κατάλαβα ότι το όραμα για μία καλύτερη ζωη, γεμάτη τέχνες κι ιδεολογία μπορεί να είναι και ψυχοφθόρο ή επιζήμιο..το σάββατο που πέρασε είχα μία από τις ομορφότερες μέρες ύστερα από χρόνια..κι αυτό γιατί μετά από πάρα πολύ καιρό συνομώτησα γλυκά με τη σκέψη μου, βαδίζοντας αργά και σταθερά προς αυτό που όλοι λένε ελευθερία..αυτή είναι τουλάχιστον για μένα η έννοια της και το έχω ξαναγράψει..απο εκεί και πέρα πολλά πράγματα που μας απασχολούν είναι θέματα καθαρά προσωπικά στο πώς θα τα επιλύσουμε..αλλά το βασικότερο από όλα είναι η έκφραση..τόσο του σώματος όσο και της ψυχής..αν έχεις το ταλέντο να δημιουργείς κιόλας τότε αυτό είναι βάλσαμο..εμένα η έκφραση μου είναι καθαρά βιωματική κι αυτό γιατί μου λείπει η δημιουργική έμπνευση ή φαντασία..με την έννοια ότι βιώνω την ιδεολογία μου και τη φιλοδοξία μου σε μία φαντασιακή κατάσταση..το λεγόμενο ψυχωσικό σύνδρομο..δεν είναι τίποτα άλλο από το να βιώνεις αυτά που σου λείπουν..και αυτό το έμαθα από μία φίλη μου το σάββατο που μου έδωσε τη λύση που αναζητούσα 11 χρόνια..κι εμένα τελικά μου έλειπε η γνώση των βιβλίων και της ενημέρωσης..και σαν άνθρωπος με ανησυχίες και επαναστατική ή και ρομαντική διάθεση για να αλλάξω τον κόσμο,αλλά και τη φιλοδοξiα του legendism,όπως το λέω..όλη αυτή η έλλειψη έγινε εμπειρία..κατά συνέπεια σοκ..μέσα σε αυτό το πακέτο μεγάλο ρόλο παίζουν και οι ενοχές στις οποίες έχω ξαναναφερθεί..ξεκίνησα τελείως διαφορετικά από αυτά που είχα σκοπό να γράψω..αλλά εφόσον ήρθε έτσι μου επιτρέπω να πω ότι η κατάθλιψη..σύμφωνα με τον καλύτερο μου φίλο..συμβαίνει όταν αποκρύπτεσαι της αλήθειας..η ψυχασθένεια είναι μία τρομερη παράλειψη της ίδιας μας της ύπαρξης..ο φόβος είναι ουσιαστικά η αντίλληψη και συναίσθηση της υπερευαισθησίας..απλά όταν γίνεται συναίσθημα αυτό, γιατί είναι αίσθηση, προκαλεί πανικό..και ιδού ο φόβος..γιατί είναι κάτι που ''βι-άζεται'' εύκολα από το περιβάλλον..βάλε και τα κόμπλεξ ή τις πληγές και φτάνεις μέχρι και την αυτοκτονία..σαφώς η τελευταία προϋποθέτει και μεγάλες δόσεις ανασφάλειας, η οποία όμως είναι το έναυσμα για να δημιουργηθούν τα κόμπλεξ..δε νιώθω και τόσο επίκαιρη με αυτά που γράφω αλλά σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν και κατέχουν την ενημέρωση της επικαιρότητας πολύ καλύτερα από μένα..έτσι κι αλλιώς τη λεγόμενη οικονομική κρίση τη βιώνω κι εγώ στο πετσί μου ώντας ενάμησι μήνα άνεργη..τέλος πάντων..απλά όταν αποκρύπτεσαι από τις πληγές σου και τον εαυτό σου είναι εύκολη μία πτώση της ψυχολογίας..αν και δε μου έχει τύχει να έχω βαριάς μορφής κατάθλιψης μέχρι τώρα..θα τολμούσα να πω ότι αυτή η αίσθηση της απώλειας συμβαίναι όταν νιώθεις ότι γίνεται εισβολή σε δεδομένα που θα έπρεπε να είναι προσωπικά..κάπως έτσι τέλος πάντων μου το χε πει ο Θάνος..δεν το θυμάμαι καλά..το μόνο σίγουρο ότι υπάρχει τρομερή σοφία κι ευφϋια σε έναν κοινωνικά αποκαλούμενο τρελλό..και στην τελική όλοι μας έχουμε βαρέσει την μπιέλα μας κάποια στιγμή..σαφώς και δεν μπορώ να μιλήσω για όλες τις μορφές ψυχασθένειας..αλλά νομίζω αν δούμε τον εγκέφαλο σα ραδιόφωνο θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι υπαρχουν άπειρες συχνότητες και ότι ο καθένας μας εκπέμπει διαφορετικά..ακόμα και οι φωνές είναι κάτι πιο βαθύ από μία παραίσθηση κατα τη γνώμη μου..απλά αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ζούνε πιο συνητηρητικά και υγιεινά από άποψη καταχρήσεων..να λειτουργούν σαν υπόδειγμα και κυρίως για τον εαυτό τους..ο φόβος λοιπόν πρέπει να γεμίσει με αγάπη..αλλιώς προκύπτει μόνο πανικός..πρέπει να μάθουμε να μας διαβάζουμε..τόσο το σώμα μας όσο και τον ψυχισμό μας..εμένα με βοηθάει πολύ και το ρέικι χωρίς να είμαι και τόσο αφοσιωμένη..σύντομα θα πάρω και το δεύτερο βαθμό..δεν έχω στόχο να καταλήξω κάπου σήμερα..πιο πολύ αναζητάω λύσεις για μένα και τα περισσότερα που γράφω είναι για να τα ακούω κι εγώ..αν θέτεις στόχο την ευτυχία πάντως δε θα τη βρεις ποτέ..αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι πρόκειται για στιγμές..δύσκολα θα γίνει κατάσταση..εύχομαι στο θάνατο..εύχομαι πραγματικά εκεί να βιώνουμε την απόλυτη ευτυχία που είχε ο καθένας μας ανάγκη όσο ζούσε..όσο για την κρίση των θεών εφόσον τη βίωσα, πέρασε κιόλας:)χαλαρά και ψύχραιμα..κι αυτό το λέω για μένα που δεν ξέρω τί σημαίνει υπομονή..το παλεύω όμως..και καταλήγουμε..to do not to be..to feel not to think..to express not to kill..to live and to speak..arts and creativity..DANCE!!!!!!!!!!:)η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου..όπως λέει και ο Αγγελάκας:)γεια σας:)!!!

Σήμερα είπα να καταπιαστώ με τη σκέψη και το συναίσθημα..μου έχει τύχει να έχω σκέψη και καθόλου συναίσθημα..συναίσθημα χωρίς καθόλου σκέψη..το οποίο θεωρώ κι ευλογία..και τέλος τόσο και τα δύο σε φυσιολογική κατάσταση όσο και τίποτα από τα δύο σε κατάσταση ζόμπι..σε κάποια φάση, αναλύοντας όσο τίποτα άλλο το σώμα μου είχα φτάσει στο συμπέρασμα ότι η εγκεφαλική ενέργεια που λέγεται σκέψη καθορίζεται από την υπόφυση του εγκεφάλου και σαφώς η ενέργεια που εκπέμπει η καρδιά, το συναίσθημα δηλαδή, καθορίζεται από το θυροειδή αδένα..οι αισθήσεις είναι καθαρά θέμα ορμονών και των νευροδιαβιβαστών που τις αποτελούν..αλλά νομίζω τα ιατρικά θέματα να τα αφήσουμε για τους γιατρούς..έτσι κι αλλιώς περισσότερο μπορεί να αποτελεί κι ένα κομμάτι καθαρά στη σφαίρα της φαντασίας μου..νομίζω αυτό που ήθελα να πω είναι ότι τόσο η σέψη, ως εγκεφαλική ενέργεια, όσο και το συναίσθημα, ως ενέργεια της καρδιας, μπορούν να γίνουν εκπεμπόμενες προς οτιδήποτε εμπεριέχει υγρασία, δηλαδή συνείδηση..σε κάποια φάση, στη οποία μπορείς να πεις ότι ήμουν σε βαθιά ανάλυση του αθρώπινου σώματος μου, βίωσα το εξής, το οποίο θα προσπαθήσω να αναφέρω ως συμπέρασμα..ότι  η καρδιά..η οποία δεν είμαι σίγουρη αν αποτελείται από δύο μυς..χωρίζεται σε δύο ημικύκλια..από άποψη ενέργειας του συναισθήματος..το αριστερό ημικύκλιο είναι αυτά που νιώθουμε εμείς οι ίδιοι και το δεξί αυτά που δεχόμαστε από το εξωτερικό περιβάλλον..το προαίσθημα ή το ένστικτο ακόμα καλύτερα..τώρα το πως το βίωσα όλο αυτό είναι μία άλλη ιστορία η οποία δε νομίζω να ενδιαφέρει και κανέναν..έχω βιώσει πολλά άλλα περίεργα τα οποία θα αναφέρω κατά καιρους..όπως το ότι έκανα έρωτα με την αρσενική πλευρά του εαυτού μου ή τον άγγελο, που σύμφωνα με τους εβραίους όλοι έχουμε μέσα μας..σύμφωνα με μια φίλη μου αυτό λέγεται προβολή του νου..αλλά ήταν τόσο ρεαλιστικό, μέχρι που άκουσα αυτήν την ενέργεια να μου λέει ότι πρέπει να αποδυναμωθώ, που πραγματικά δεν ξέρω τί να πιστέψω..αλλά το ένιωσα ότι βγήκε από μέσα μου..αρχικά από το κεφάλι και στη συνέχεια έγινε μία αέρινη οντότητα που την ένιωθα να με ακουμπά και μπήκε μέσα μου..όταν εγώ πήρα φόρα εξαϋλωθηκε..και το θέμα ότι είχα συνείδηση ή συναίσθηση..δεν ξέρω τί ακριβώς από τα δύο..γιατί τη φωνή την άκουσα εφόσον του ζήτησα να φανερωθεί..τέλος πάντων..εμπειρίες είναι αυτές..έγραψα και κανα δυο ποιήματα μετά από αυτό..τα οποία μπορεί να περάσω και στο blog..αυτήν την ύπαρξη την ονόμασα Μάριο..τον οποίο έχω δει κατά κάποιο τρόπο σε μία άλλη εμπείρια στην οποία δε θέλω να αναφερθώ..απλά για να επανέλθω..η εγκεφαλική ενέργεια..η σκέψη δηλαδή...μπορεί να λειτούργήσει ως μεταφορά του συναισθήματος μέσα από μία ''ψυχωτική'' επικοινωνία..μία έντονη σκέψη προϋποθέτει και συναίσθημα το οποίο πιστεύω μπορεί να οδηγήσει σε μία επικοινωνία στην οποία δε θα υπάρχει λόγος..αλλά αυτό κάλλιστα μπορεί να οδηγήσει και σε παράκρουση..αν και το έχω δει να συμβαίνει μετά από χρήση χημικών ναρκωτικών ή χόρτου..η λεγόμενη ψύχωση..μου έχει συμβεί ωστόσο μία τέτοια εμπειρία και με ένα παιδί ο οποίος ήταν σχιζοφρενής..νομίζω υπάρχει μία δόση αλήθειας σε όλο αυτό..απλά δεν έχουμε εξελιχθεί τόσο πολύ σαν εγκέφαλοι και οργανισμοί..γι αυτό υπάρχουν άλλωστε τα ναρκωτικά..για να ανοίγουν τις δυνατότητες του εγκεφάλου..άσχτετα αν μερικά ζώα τον καίνε από την πολλή κατάχρηση..γι αυτό είμαστε ατελείς και θεωρώ ότι σχιζοφρενείς κατάντησαν όλοι οι βούδες της δυτικής, κυρίως, ζωής..για να καταλήξω η μαγεία των δυνατοτήτων του ανθρώπινου εγκεφάλου και η αντίλληψη του συναισθήματος, όπως έχω ξαναναφέρει, μπορεί να γίνουν και με τρόπους τέτοιους ώστε να μη χρειαζόμαστε χημείες μέσα στο σώμα μας..αν και μερικές φορές ακόμα και τα φυσικά ναρκωτικά μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα..είναι θέμα μέτρου κι ευαισθησίας..προσωπικά σε μένα είναι πλέον όλα απαγορευμένα..αλλά τη μαγεία της ζωής και της φύσης θα προσπαθήσω να τη διεκδικήσω μέχρι η σκέψη μου και το είναι μου γίνουν γλυκά:)..φιλιά:)

Η αισιοδοξία άραγε, συμβαδίζει με την ελπίδα!?..ή μπορουν να λειτουργήσουν ανεξάρτητα?..όπως έχω ξαναγράψει δε μου αρέσει η ιδιότητα και ιδιοσυγκρασία της ελπίδας..ωστόσο έχω την ανάγκη να είμαι αισιόδοξη..είναι θέμα λοιπόν εκπεμπόμενης ενέργειας στο σύνολο ή μόνο σκέψης!?..σαφώς η ψυχολογία παίζει ρόλο..αλλά νομίζω άλλο να ελπίζεις κι άλλο να σκέφτεσαι και κυρίως να αισθάνεσαι θετικά..η ελπίδα πιστεύω προϋποθέτει και μία ανάλυση και προεργασία ενώ η αισιοδοξία μπορεί να είναι απλά ενέργεια που εκπέμπεις και κατά συνέπεια δέχεσαι..σαφώς μπορεί να εμπεριέχει και μία προκατάλληψη ή πρόληψη..ειδικά τις δύσκολες εποχές που ζούμε τώρα..ανέκαθεν υπήρχε η τάση να πιαστεί κανείς από κάπου ή κάτι..εγώ για παράδειγμα το χα ρίξει στις χαρτορίχτρες..ίσως τελικά ο φόβος του θανάτου και μόνον ωθεί τους ανθρώπους στο να τρελλαθούν..όλο αυτό το άγνωστο!..πρέπει να κάνεις πράγματα και όχι απλά να υπάρχεις όπως λέει κι ένας γνωστός μου..οπότε κρατάς απλά τα καλά.πάντα απέρριπτα ολόκληρη την ύπαρξη κάποιου, απλά και μόνο για να ξεχάσω τις πληγές..είτε φίλος είτε εραστης ήταν..όμως αυτό τελικά αποδείχτηκε απάνθρωπο για μένα..είχα γίνει μισάνθρωπος..κρατώντας τα καλά του παρελθόντος ανοίγεις τις προϋποθέσεις να αγαπάς..τόσο τον εαυτό σου όσο και τους ανθρώπους δίπλα σου..έτσι κι αλλιώς ξέρεις πότε θα αποφύγεις κάτι αρνητικό ή λάθος με τα χρόνια..σύμφωνα με έναν φίλο μου δεν υπάρχουν λάθη..αν κρίνω από την κριτική των γονιών μου είμαι γεμάτη λάθη..ίσως γι αυτό έχω τόσο μεγάλη ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης και ματαιοδοξίας..όλα παίζουν το ρόλο τους..ίσως τελικά όλα αυτά έπρεπε να συμβούν..Μάρθα Βούρτση όπως με έλεγε η οικογένεια μου..είναι θέμα συντηρητισμού κι αυταρχισμού στο πόσο ανοικτά θα δεις ή όχι έναν άνθρωπο..κι αυτό το βίωσα και το βιώνω στο πετσί μου..απλώς πλέον προσπαθώ να μη με ενδιαφέρει η γνώμη του τρίτου..είμαι αυτή που είμαι και ξέρω ότι λίγοι θα με μάθουν και πολλοί λιγότεροι θα με εμπιστευτούν..το να λες σ αγαπώ είναι εύκολο..πώς γίνεται όμως να το βιώνεις κιόλας..μπορεί να παρασύρεσαι από ανασφάλεια και μοναξιά αλλά η αγάπη είναι χαρά..το φοβάμαι τον πόνο που προκαλεί..δεν ξέρω να διαχειριστώ ακόμα το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης αλλά και την ατέλεια του..θα έπρεπε να είμασταν μάγοι και μικροί θεοί όχι πρόβατα ή στρατιωτάκια..αυτοπεποίθηση!..εύχομαι να κερδίσω πίσω το χιούμορ μου και τον αυτοσαρκασμό μου..απλά έχω δεχτεί ότι η πορεία μου θα είναι δύσκολη..στηρίζομαι στην τύχη του ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο..to do not to be..είχε δίκιο ο ναυτάκος...to love is to be, to be is to do, to do is to love and speak..arts and creativity...DANCE!!:)