Ψηλαφούσε παίζοντας να βρει το δρόμο της στο σκοτάδι. Ωστόσο όλη αυτή η μαυρίλα της ήταν κάπως μονότονη. Όσο μάταια προσπαθούσε να νιώσει αγωνία δεν τα κατάφερνε.

Η χαρούμενη μουσική που ακούω βέβαια τούτη τη στιγμή δε βοηθάει ιδιαίτερα στη συγκέντρωση μου.

Ας πούμε ότι καθόταν σε ένα θερμού οπτικού περιβάλλοντος μπαρ. Όσο και να επικεντρωνόταν στρέφοντας την προσοχή της στην καρδιά της, δεν μπορούσε να αρπάξει ούτε ένα τόσο δα συναίσθημα. Ίσα ίσα που η jazz μουσική που τόσο πολύ αγαπούσε, την εκνεύριζε αφόρητα στη συγκεκριμένη φάση. Ειδικά εφόσον δεν μπορούσε να της προσφέρει καμία απολύτως αίσθηση. Αποφάσισε, έτοιμη να εκραγεί στον πρώτο που θα της μιλούσε, να βρει μία άλλη διέξοδο. Το ράδιο του ταξί, με τις πλαστές κατέχοντες γνώσεις, την εκνεύρισε ακόμη περισσότερο, γεγονός που τη ώθησε να αντιληφθεί  ακόμα μία φορά την έλλειψη αισθαντισμού του κυρίαρχου μυ. Πληρώνοντας, έφυγε τρέχοντας από την απώλεια ποίησης στη σκέψη της και κατέληξε στην πλατεία εξαρχείων, βασίζοντας εκεί τις εν στιγμή ελπίδες της. Ίσως αυτή η αξιοπερίεργη διαφορετικότητα σε εκείνην την περιοχή να κατάφερνε… δεν κατάφερνε… λυπάμαι μου είναι εξίσου αδύνατο να παρασυρθώ και σε αυτήν την ιστορία.

Μία κενή μορφή προσπαθεί να καταγράψει.

Ήταν στη σκηνή. Καθισμένη σε μία τυποποιημένη καρέκλα παραδοσιακού καφενείου, όταν άνοιξε η αυλαία. Θαμπώθηκε από τα φώτα και δεν ήταν εύκολο να διακρίνει τί συνθήκες επικρατούσαν στις θέσεις των θεατών. Βυθίζοντας τον εαυτό της αστραπιαία στην όλο και πιο ουσιαστική επεξεργασία… συνειδητοποίησα ότι ποτέ δε θα μπορούσα να νιώσω αυτά που αισθάνεται ένας ηθοποιός.

Με συγχωρείτε αλλά το συναίσθημα αδυνατεί να ωθήσει την σκέψη.