Η φωτιά και η καλοσύνη...θα μπορούσε το οξυγόνο να απελευθερώνει την οργή, που κρύβεται στο σκοτάδι? Η βία του φωτός μόνο πλάνη μπορεί να είναι...μπροστά στη συνείδηση της μορφής της φωτιάς. Και αν το φως αποκαλύπτει την εικόνα, τότε η φωτιά με τη σπίθα της αστραπής προκαλεί την εκκένωση του Εγώ από το τίποτα. Ο ανώτερος Εαυτός και το όνειρο ανήκουν τελικά στο φως ή στο σκοτάδι!? Όταν δε μας βλέπουν δεν είμαστε περισσότερο ειλικρινείς? Το Εγώ και ο Εαυτός ταυτίζονται στη σπίθα, του φωτός της αστραπής. Η ηλεκτρική εκκένωση του τίποτα στην ύπαρξη, οφείλει τουλάχιστον στη φύση, με τα δεδομένα της γης, τη δημιουργία της πρώτης χαράς. Και αν στο θέατρο του Παραλόγου έμπαινε λευκό τότε η ίριδα και τα χρώματα της, θα ήταν συνέπεια του πρίσματος της χρυσής τομής, στη διάθλαση του ολοκληρώματος , στο μέγεθος του μίσους.. που γεννά η παράνοια της διάνοιας στο μπεζ χακί...εκεί ξεκινάει η πρώτη Συμπαντικη καταιγίδα. Και αν το τρίγωνο και το τετράγωνο προκάλεσαν τον πανικό, τότε η συχνότητα οφείλει στο μηδέν το ροζ. Ο κύκλος είναι η απόρροια τους και όχι η αρχή τους. Αν και η πρώτη κατασκευή ήταν η κόρη του ματιού του εντέρου, ωστόσο η παρεμβολή τους δημιούργησε τη γωνία του Εγώ του Ήχου και της Συμπαντικής Μουσικής που φέρει το λόγο, αυτού που λέμε Θεό. Και αν η φωτιά έχει συνείδηση, μόνο κάθαρση στο Εγώ των ψυχών και ορισμό τους στο υπαρκτό των ''ψυχεδελικών'' του θεάτρου του Παραλόγου μπορεί να σημαίνει. Ή να υφίσταται. Η εικόνα είναι ένα Εγώ του Εαυτού που εξεγείρεται στο σκοτάδι. Η πάλη του καλού και του κακού βρίσκει τη λύση της στη γεωμετρία. Τελικά το πρίσμα είναι το χιόνι?
