H γη διασωληνώνεται σ'ένα παράλληλο Σύμπαν, μέσω των σκοτεινών σημείων..των πλασμάτων των μαγνητικών σφαιρών. Ουσιαστικά το τέρας της αγάπης και η διάνοια της μουσικής του είναι οι πύλες για την είσοδο στα σκοτεινά σημεία..το αέναο τίποτα..αλλά και τη σύλληψη. Της δημιουργίας μέσα από την καταστροφή της μεταφοράς ή μετακίνησης. Δηλαδή το Σύμπαν είναι ζωντανό. Τα ουράνια σώματά της είναι πλάσματα με συνείδηση..όλα τα φυσικά στοιχεία που βρίσκονται στη φύση, έχουν συνείδηση και είναι κάπου υπάρξεις.
Οι μαγνητικές δυνάμεις έλκουν αρχικά την όψη και άρα κίνηση και εικόνα τους στη βία του φωτός, αντιμέτωπο με το απόλυτο κενό. Είναι όψεις θεμελίων χημικών στοιχείων, αρχικά τουλάχιστον χρωμάτων..δεδομένης της ύπαρξης της ύλης..πάνω στη διαφάνεια και αδιαφάνεια της δυαδικότητας, στα πλαίσια της δημιουργίας. Η διάθλαση της υπερευαισθησίας.
Η κίνηση των μαγνητικών σφαιρών φέρνει τη δημιουργία κατ'αρχάς της εικόνας τους. Η λάμψη και η αντανάκλαση στον κύλινδρο της παρατήρησης, ο οποίος έχει άμεση σχέση με το μηχανισμό της ύπαρξης..αυτός αποτελεί το φόβο. Ο φόβος είναι προϊόν διάβρωσης της ύλης, πιθανόν το οξυγόνο. Κι εφόσον μιλάω για κύκλο και χημικά στοιχεία, σε επίπεδο ηλεκτρικών φορτίων, θα μπορούσα να αναφέρομαι μόνο στο ουδέτερο φορτίο.
Ο κύλινδρος της παρατήρησης του νου έχει άμεση σχέση με τον C και το μάτι (μάλλον του εντέρου). Μιλάμε για μάζες απείρων σε δονήσεις απείρων συχνοτήτων και διαστάσεων. Πιθανόν η βαρύτητα να δημιούργησε την ανάγκη για μια επαφή. Ο νους δηλαδή.
Η σκέψη, ανάλογα με την ταχύτητα της, ακινητοποιεί και κινητοποιεί την πραγματικότητα, τουλάχιστον στο ορατό φως. Η αντίληψη του Σύμπαντος έχει να κάνει με την παρατήρηση της ύπαρξης σε σχέση με τη δυαδικότητα της φύσης της αναπαραγωγής. Με αντίδραση στην παρατήρηση το φόβο. Ο μηχανισμός είναι σαν κυκλική ταλάντωση.. σαν κύμα. Ο φόβος προκαλεί την επαφή..τη διακοπή της ροής.. μέσω μιας μορφής απλής συμμετρικής ταλάντωσης πάνω στην αγάπη. Είναι η κινητήριος δύναμη της ύπαρξης, δεδομένου του οξυγόνου που λαμβάνουμε. Όπως και μορφή επικοινωνίας δεδομένης της ποικιλομορφίας της. Το σημείο μηδέν, το ουδέτερο φορτίο, είναι το ''πάντρεμα'' , το δαχτυλίδι ή ο κύκλος πάνω στην τεμνόμενη ευθεία . Η καρποφορία βρίσκεται στο κέντρο του κύκλου αυτού. Οι ταλαντώσεις έχουν άμεση σχέση με τη γωνία του φόβου απέναντι στο άπειρο του τέρατος της αγάπης..την ταχύτητα του και κυρίως το δεσμό που δημιουργεί στη διασωλήνωση με τις γήινες αρχικά διαστάσεις. Η ύπαρξη μας είναι μια δέσμη φωτός. Ο ήχος που προκύπτει έχει να κάνει με την ένταση της θερμοκρασίας του σε σχέση με τη συχνότητα της συνείδησης της βαρύτητας..και των ελκτικών δυνάμεων που αυτή προκαλεί.
Είμαστε η ποίηση και η μουσική πάνω στη διαφάνεια της υπερευαισθησίας, η οποία κατέχει σίγουρα τη φαντασία. Η ταύτιση του Εγώ και του τίποτα. Στην απόλυτη συμμετρία γονιμοποίησης της μήτρας. Ο σπόρος είναι το στάχυ, ο δρόμος, το Σύμπαν. Η περιέργεια πάνω στο αυθόρμητο έφερε την πρώτη κίνηση. Εφόσον πρώτα είχε δημιουργηθεί εικόνα. Το τέρας της αγάπης είναι καφέ. Ο φόβος κίτρινο μπλε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γνώση της υπερευαισθησίας οδήγησε στην αυθόρμητη αντίδραση της ενεργοποίησης του γραναζιού της ύλης. Έτσι ώστε να αναπαραχθεί η αγάπη. Στόχος είναι πάντα η ευτυχία. Και η καρποφορία ή αποβολή της ύπαρξης. Είμαστε ομιλούμενες δέσμες φωτός. Ομιλούμενες ηλιαχτίδες.Το πρώτο δαχτυλίδι το προκαλεί ο C. Η νότα. Του ήχου που προκύπτει από τη δόνηση της ταλάντωσης στη διακοπή της ροής, στην επαφή, στον ιστό ή στη διασωλήνωση των γήινων διαστάσεων, των αισθήσεων του τέρατος της αγάπης και της ύπαρξης, του μηχανισμού του φόβου..σα γρανάζι για τη δημιουργία της σάρκας. Ο C είναι ο πρώτος δεσμός. Το δαχτυλίδι για τη γονιμοποίηση της ηλιαχτίδας ή του φωτονίου καλύτερα. Η δημιουργία ολόκληρου του δεσμού συμβαίνει όταν ο C λάμψει από το πεπερασμένο φωτόνιο, αντανακλάσει την εντύπωσή του, πάνω στο πρίσμα του αέναου τίποτα..το λευκό. Ο κύκλος που δημιουργείται βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας..πιθανόν φέρει ουδέτερο φορτίο. Κρύβει ποίηση, όγκο και αδιαφάνεια. Η καρποφορία έρχεται όταν ο κύκλος πυροβοληθεί ακριβώς στο κέντρο του. Η συμμετρία στη σύλληψη θα δημιουργήσει το δορυφόρο, τον κομήτη ή το λευκό νάνο. Ο βράχος κρύβει αέρα κι αισθήσεις. Ο αστάθμητος παράγοντας είναι αυτός που πυροβολεί. Ουσιαστικά η ηλεκτρική εκκένωση που συμβαίνει μέσα σε αυτή τη ''φούσκα'' C και φωτονίου. Η καύση θα δημιουργήσει σίγουρα νερό κι αέρα. Κι εκεί αρχίζει η κατασκευή της πρώτης όψης της κόρης του ματιού. Η έκρηξη που προκαλείται στην ηλεκτρική εκκένωση της φυσαλίδας του φωτονίου με την απόλυτη απουσία φωτός δημιουργεί μια πραγματικότητα. Τον C και τα χημικά στοιχεία. Μέσα από την επαφή με τη διαφάνεια της διαύγειας του χαμόγελου του φωτονίου. Η δημιουργία και άρα ύπαρξη, προϋποθέτει καθαρή συνείδηση..ή μήπως όχι? Ο πρώτος Συμπαντικός νους, στο φάσμα του ορατού φωτός, είναι σίγουρα η δημιουργία των πρώτων βαρυτικών και μαγνητικών, ελκτικών δυνάμεων. Ή η θλίψη του στο απόλυτο κενό. Ο πολλαπλασιασμός και η ποικιλομορφία στηρίζονται στην ενοχή που προκαλείται όταν δεν υπάρχει απόλυτη ταύτιση του κύκλου με το κέντρο του. Από πλευράς συμμετρίας. Το ουδέτερο στοιχείο είναι το στοιχείο μηδέν της ανυπαρξίας, που κυοφορεί την ύπαρξη. Η ένταση και η συχνότητα της δημιουργίας ενός ουράνιου σώματος ή μιας ύπαρξης, μέσα από την πρώτη τυχαία εντύπωση ή όψη στο αέναο τίποτα, οφείλεται καθαρά στη γεωμετρία και συμμετρία των εντυπώσεων, λάμψεων, όψεων που προκύπτουν μέσα από τη φυσική διεργασία της καταστροφής και της δημιουργίας. Με λίγα λόγια ο C όταν θερμαίνεται δονείται και αναπαράγεται αναλόγως με τη συχνότητα της ταλάντωσης του φωτονίου. Η έκρηξη του φωτονίου οφείλεται στο π. Κι από ΄κει επέρχεται καρποφορία.
Ο φόβος του έρωτα. Ο φόβος της απώλειας προκάλεσε το μηχανισμό της θλίψης. Αυτή είναι ο C, ο Ήχος, η μουσική, η νότα. Και το πρώτο ημικύκλιο του δεσμού του φωτονίου με τη φυσαλίδα. Το πρώτο σ'αγαπώ είναι το π, η κόρη του πρώτου ματιού, σαν όψη και εικόνα. Μέσα στο απόλυτο κενό, με χρώματα. Τα θεμέλια είναι τα χημικά στοιχεία. Και ο ήχος της επικοινωνίας τους η μουσική. Ο παλμός της δόνησης του συνόλου απέναντι στον αστάθμητο παράγοντα. Η συμμετρία κρύβει τη γεννησιουργό αιτία της ύπαρξης. Τον έρωτα! Τίποτα άλλο από τον αέρα. Το οξυγόνο. Είμαστε προϊόντα διάβρωσης του. Μέσα στο αέναο τίποτα. Τον πρώτο ουρανό, το πρώτο σ'αγαπώ, το σιελ λευκό, οδήγησε στην εκπομπή της γνώσης του κενού. Του απόλυτου τίποτα. Τη απόλυτη απουσία φωτός. Και.ήρθε η κάβλα.. Η πρώτη αίσθηση σαν Εγώ. Σαν κόκκινο δίπλα στο κίτρινο της γνώσης. Κι έγινε το κλικ. Η πρώτη όψη, εικόνα, λάμψη, άλλαξε γωνία και κινήθηκε. Το Εγώ του Έρωτα στη συμμετρία της υπέρμετρης αγάπης. Το τέρας είναι διακυμάνσεις. Τα συναισθήματα, αισθήσεις της αύρας. Η αύρα είναι η συνείδηση του δορυφόρου, της σελήνης, της μήτρας, του τιτανίου, της δύναμης του κύκλου με πυροβολημένο το κέντρο του από την τυχαία τεμνόμενη ευθεία. Η πρώτη επαφή βρίσκεται στην πνοή του βράχου, που εκρήγνυται, και το φτερούγισμα της συνείδησής του. Σε συνθήκες απόλυτου κενού. Απόλυτης ελευθερία μέσα στο ψέμα του κακού. Του μαύρου. Αυτό οφείλει να προστατεύει το λευκό..το καλό.
