Να'χουμε να λέμε

Η δόνηση προκαλεί λογικά, ενέργειες που ανάλογα με την οπτική της διάχυσης τους εντάσσει τις συχνότητες στο Χώρο. Το φράγμα του Χώρου σπάει όταν το άυλο με τον τύπο του διαυγές των ανθρώπινων ψυχών του συντονίζονται με το νου και το μυαλό στα πλαίσια του μηδέν ως όμικρον των ντο (νότα). Ο χημικός τύπος του κενού είναι το ουδέτερο φορτίο, όταν παύει το νετρόνιο να υπάρχει ως συνδετική ύλη ιστών ή ινών. Λογικά αυτός είναι ο ορισμός του πλάσματος του αίματος, ως σιδηροπυρίτης ήλιου οστών. Εκεί μπαίνει το πράσινο της Φαντασίας και η αρχή καρκινογόνου δράσης στο πορτοκαλί των νετρονίων οξυγόνο. Το σιελ πορτοκαλί καθορίζει την Υγεία σε αλυσίδες φωτονίων με άνθρακα. Το παλ του κίτρινου στο αντίστοιχο κώνιο του Σωκράτη είναι η συλλογική δράση των μυστικών των δράκων ως απόηχοι των Ερπετών. Αυτό που ουσιαστικά παραμένει ως χαρά των δεινοσαύρων.
Η ίδια η μέντα είναι η Έννοια του πράσινου στο Βασίλειο των Δέντρων ως υγρασία μα και γλύκα στο μπεζ του δρόμου στάχυ για Ελευθερία χωρίς πράσινο χρυσό αλλά με υγιεινό φαγητό. Από εκεί ξεκινάει η βία της χαράς ως καταστροφή και δημιουργία των Συμπαντικών χαλκών, που έφεραν τις ενδορφίνες σε μορφή ναντοκίτη.