Μία ποιητική αλληγορία

Το πάθος είναι ξένα καράβια των καημών φευγιά...Η διαφάνεια του πάθους είναι πεπερασμένη σαν μεδούλι της λίμπιντο. Του κολλαγόνου δηλαδή. Εκεί εστιάζει το φωτόνιο στο ορατό φάσμα φωτός και χρειάζεται νερό. Το δίνει πρώτο το Κίτρινο Λευκό. Βασικά την αναγωγή των πρωτονίων εκείνων που θα οξειδώσουν τον άνθρακα. Το άζωτο των αμινοξέων ήρθε ως σφαιρίδιο νετρονίου. Αυτή η διαφάνεια του πάθους αν υπερβεί το πεπερασμένο της βγάζει λεπίδες στην αύρα, και κόβει μέχρι και τη σάρκα. Όταν λέω διαφάνεια εννοώ ίσως το μεδούλι της ύπαρξης. Δηλαδή των αμινοξέων (βλ. παραπάνω). Επειδή δρα στο υπεριώδες κόβει τη διαφάνεια και προκαλεί το πεπερασμένο της σάρκας. Τα εμφανή σήματα. Ίσως τον άνθρακα στο φωτόνιο. Η πρώτη οξυγόνωση φέρει και τη χλωρίδα που θα ορίσει, υποθέτω, το Ι. Το ιώδιο δηλαδή θα γεννηθεί. Την αρχή του Νικελίου πρωτεϊνών. Η πρωτεΐνη προϋπήρξε του Νικελίου στο μόριο της. Αυτό του DNA.Χρειάζεται καύση υγρού υδρογόνου. 

Στο Σύμπαν, ε!;