Πόσους ανθρώπους;

Πόσα παιδιά;

Αρκεί το αλατοπίπερο!

Ή μήπως κύμινο κανέλα;

H λέξη αναπαραγωγή

πόση σκέψη τρίτου άραγε γεννάει!

Είναι μία βασική αρχή

Όμως πόσα μισά;

Πόσες γυναίκες ή άντρες

το σώμα μας χωράει;

Τρομάζω πιο βαθιά

την εμπειρία να βιώσω

Τα ζώα άραγε

πότε σταματούν!

και πότε παύουμε

τόσο πολύ τα πρόσωπα να μοιάζουν!

DNA ή ότι η καρδιά

όλα τα άπειρα κρατεί

Βαρέθηκα τη μηνιαία αποβολή

Το ημικύκλιο

αποκλειστικότητα ζητάει

 

Παιχνίδι που χάρισε

ανά τους αιώνες

γέλιο παιδικό

Χαρά ευχάριστης

επιτραπέζιας γνώσης

Είναι η Φαιστός

Ο δίσκος

που αιώνες

σκιές στην ταυτότητα του

ρίχνει

Το σύννεφο δεν έχει συνείδηση

δεν έχει ζωή

Είναι ξένο στον ουρανό

Οι νεκροί το κρατούν

το αναζωογονούν

-κατανυκτικά του προσφέρουν νερό-

που άνθρωποι με κρύσταλλο φωνή

μεσ’ την κατάθλιψη

πνοή στο δάσος φέρνουν

Δε μ’ απασχολείτε εσείς

ανθρωπάκια ταπεινά

που μόνο τη βολή σας

σαν τα κοράκια

το θησαυρό γυρεύουν

Είναι το δέντρο, το φυτό

κι όλα τα ζώα

Δε μ’ απασχολείτε εσείς

άνθρωποι κοινοί θνητοί

που σε γραφείο

χάρες ζητώντας μου

με κλείσατε

Πώς να βοηθήσω

όταν ξεχνάτε το νερό

Όταν το δάσος βάρος έγινε

Περιοδικά θα ξεφυλλίσω οικολογικά

τα μυστικά του κόσμου

 δειλά και δίχως έπαρση

να αποκαλύψω

Μακάρι

τον πολεμοχαρή σας αδυσώπητο εγωισμό

με κεραυνούς

οργισμένη

να σας τρομοκρατούσα

Τα σαξόφωνα

η jazz

Ένα σύμπαν

Ένας νους

τα άστρα αντί για σκέψη

απειλητικά του τραγουδάνε

Φοβάμαι τα μυστικά

του πολέμου που ακολουθεί

Μέσα σε μία μάσκα

τρέξτε

στους κήπους να σωθείτε

Δε μ’ απασχολείτε εσείς

άνθρωποι κοινοί

που τα αστέρια αναζητώντας

όλο ξεχνάτε

Ο πόλεμος ξεκίνησε

Άστρα

σα ζωή δε δω

κάντε τη γη

κατάρα κι ευχή

Δε μ’ απασχολείτε εσείς

Τα ζώα και τα δάση

-αφήστε με-

την εκδίκηση τους

ενάντια σε σας

να ρίξω