Κατά λάθος βρίσκομαι ανά περιστάσεις μπροστά σε μια τηλεόραση και μάλιστα την ώρα των ειδήσεων.. δεν έχω κάποιο πρωτότυπο σχόλιο να κάνω..μόνο ότι η βία στη βία του κράτους είναι καλοδεχούμενη, πιστεύω, αρκεί να υπάρχει ένα ιδεολογικό υπόβαθρο με ουσία και κατά συνέπεια κοινά αποδεκτοί στόχοι, ώστε μουγκά, έστω, όλοι ανεξαιρέτως να την επικροτούν..

κατά τα λοιπά χαίρομαι πολύ που η εικόνα που μου αποσπά την προσοχή στο σπίτι μου είναι της φωτιάς στη σόμπα..

πολλά και αναπάντεχα τα τελευταία δρώμενα, σε σημείο που με τρόμαξε η καρμικότητα των όσων συνέβησαν...ωστόσο τα συναισθήματα και οι αισθήσεις επανήλθαν στα φυσιολογικά και ελεγχόμενα ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος ενδεχόμενης διατάραξης της εσώτερης ηρεμίας και συγκέντρωσής μου...από κει και πέρα αφήνω το χρόνο να ρεύσει και να κάνει το κύκλο του, κινούμενη με όσο το δυνατόν περισσότερη ειλικρίνεια..

συνειδητοποιώ ότι φυλακίζω τόσο πολύ τον εαυτό μου με πρέπει και με όχι..δεσμεύω τόσο πολύ τη σκέψη μου και το συναίσθημα μου με ανάγκες που νομίζω ότι στερούμαι, όπου τελικά όταν θα αντιληφθώ το πόσο ελεύθερη είμαι, θα έχω χάσει τόσο χρόνο, που θα χτυπάω το κεφάλι μου γιατί απλά φοβήθηκα να ρισκάρω και κυρίαρχα να ζήσω..να ζήσω βαθιά, να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής, να αποδιώξω ότι δεν ήτανε ζωή και όχι όταν πεθάνω να ανακαλύψω ότι δεν έζησα.. αυτό είναι ένα ποίημα που πάντα με γοήτευε χωρίς ωστόσο να το κάνω απόλυτα πράξη..είναι από τον κύκλο των χαμένων ποιητών..πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό, να ζήσω βαθιά..αν μας τρομάζει η φύση και δεν αισθανόμαστε άνετα μαζί της τότε κάπου έχουμε χάσει ένα σημαντικό μονοπάτι..όλο αυτό το δέος με το οποίο πρέπει να εναρμονιστούμε πάλι  και όχι να το αποφεύγουμε ή να αισθανόμαστε ξένοι ως προς αυτό..και δε βγάζω τον εαυτό μου απ’έξω..ο φόβος μας απέναντι σε όλη αυτήν τη μαγεία μας έκανε να έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε ανάπτυξη την οικοδομή και την ανοικοδόμηση γενικότερα..μερικές φορές, δηλαδή πολλές, εύχομαι να είχα όντως τη δύναμη εκείνη, που βιώνω με τη φαντασία μου και να κατέστρεφα ότι δεν είναι εναρμονισμένο και φιλικό με το φυσικό περιβάλλον..να προκαλέσω ένα ισχυρό σοκ με συνέπεια τη βίαιη και άμεση ανακύκλωση της γης ώστε να μην υπάρχει ίχνος μόλυνσης και εκμετάλλευσης της..αλλά έχω την αίσθηση ότι η αρχέγονη σοφία και οι ίδιοι οι φυσικοί νόμοι που διέπουν το σύμπαν ακόμα, ολόκληρο, θα μας οδηγήσουν εκεί, έτσι ώστε η γη θα αντιδράσει αυθόρμητα και αναπάντεχα απέναντι σε όλον αυτό το βιασμό που έχει υποστεί..οι εποχές θα γίνουν πιο σκληρές..πιο έντονες...και τότε πραγματικά δεν ξέρω ποιός θα σωθεί..μπορεί να μην είναι το τέλος της ανθρωπότητας αλλά σίγουρα το ξεκαθάρισμα της..κι ερχόμαστε να αναλογιστούμε την ευθύνη μας σαν τη γενιά που οφείλει να φέρει μια αλλαγή σε όλον αυτό το σκοταδισμό και μιζέρια που επικρατεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως..και αυτό είναι να αποδεχτούμε ότι θα ζήσουμε φτωχά αλλά αν μη τι άλλο ποιοτικά και με αξιοπρέπεια..εφόσον έχουμε στην πλειοψηφία μας τη γνώση και την παιδεία της εμπειρίας..και ορισμένοι τη μόρφωση.. ώστε να φτιάξουμε ένα μικρό παράδεισο μέσα στην καθημερινότητά μας... να απομακρύνουμε τον εαυτό μας από κάθε δοσοληψία που εμπεριέχεται στο σύστημα..και αν απαιτείται να το εκμεταλλευτούμε για δικό μας όφελος..να μην ντρεπόμαστε τη δουλειά...να χαμηλώσουμε λίγο τον πήχη και να γυρίσουμε στις αξίες μας  και όχι απαραίτητα τις  γονεϊκές..να τις βρούμε και να τις ξεδιαλύνουμε μέσα μας.. να γίνουμε όμορφοι άνθρωποι από την ψυχή μας και να παλέψουμε τους φόβους μας ξεκινώντας αρχικά να εκτιμάμε..από το πιο μικρό ζωύφιο, το ξεραμένο φύλλο, να διαπιστώνουμε τη μαγεία του και τη γοητεία του, όπως και το ρόλο του, μέχρι το συνάνθρωπο και το φίλο, τον εραστή και τον άνθρωπο που θα θελήσουμε για σύντροφο..και αυτό προϋποθέτει ειλικρίνεια..σεβασμό και εμπιστοσύνη αρχικά  στον εαυτό μας τον ίδιο..ώστε να φτάσουμε να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε την ψυχή μας μέσα σε όλο αυτό το σύμπλεγμα της ζωής και να αρχίσουμε να τη μεταδίδουμε χωρίς έπαρση και προσδοκία..να υπάρχουμε ήρεμοι αγαπώντας το είναι μας και τα πάντα γύρω μας με αισιοδοξία και πίστη ότι ναι το μέλλον μας θα είναι καλύτερο από το δικό τους..κι αυτό γιατί πλέον δεν θα πρέπει να μας αφορά οποιαδήποτε μορφή εξουσίας..και αν υπάρχει οργή θα πρέπει να είναι δίκαιη για το σύνολο της κοινωνίας στην εκτόνωσή της..πολεμάς την εξουσία με τα μέσα που διαθέτεις  χωρίς να ξεχνάς ότι αν τη γευτείς εύκολα μπορείς να γίνεις κι εσύ εξουσιαστής..κι εκεί θέλει ωριμότητα να κρατήσουμε τον έλεγχο μέσα μας..ώστε να μην κατηγορηθούμε από τις μελλοντικές γενιές ότι δεν καταφέραμε τίποτα..να έχουμε συμβάλει τουλάχιστον στη διαμόρφωση ωραίων ανθρώπων με γνώμονα το σεβασμό στη φύση και ότι την εμπεριέχει..αυτά..φιλιά