Έχω την εντύπωση ότι η ελπίδα πάει και τρυπώνει εκεί που δεν την σπέρνουν...πώς οριοθετείς την ειλικρίνεια κυρίαρχα με τον εαυτό σου πρώτα..νομίζω το ένστικτο πάντοτε σε προειδοποιεί αν κάτι που πρόκειται να κάνεις είναι λάθος..ξεπερνάς με το χρόνο..αλλά γιατί οι ανασφάλειες να καθορίζουν τα όχι και τα ναι των επιλογών σου!?..δυνάμωσε και αγαπήσου..άκου την καρδιά σου και απέβαλε ότι έχει να κάνει με το νου..αυτή ήταν η τελευταία συμβουλή που άκουσα..να συγχωρούμε και να είμαστε ειλικρινείς..η αυθεντικότητα στηρίζεται σε αυτο..όπως και η απλότητα..γιατί να πρέπει να διαπιστώνω τη μαγεία της φύσης και του σύμπαντος με σύμμαχο ένα χάπι!?..γιατί η φαντασία εμμένει να γίνεται βίωμα όταν ξεκάθαρα δεν είμαι ούτε μάγισσα ούτε θεός..γιατί να πρέπει να μπει ο ρεαλισμός στη μέση για να μη χαθεί ο έλεγχος του μυαλού μου!?..μήπως η μανιοκατάθλιψη είναι η αντίληψη του θανάτου!?..γι αυτό επέρχεται η αυτοκτονία ως ένδειξη και ανάσα απελευθέρωσης!?..όχι..αν είχα δώσει τέρμα στη ζωή μου θα το είχα κάνει καιρό πριν..τώρα είμαι περίεργη..για την τελευταία ενέργεια που θα επιλέξω σαν μια διαπίστωση σοκ όταν έρθει εκείνη η στιγμή και όλα γίνουν σα μια αστραπιαία τανία..με αγαπάω αρκετά για να ζω αλλά η αυτοκαταστροφική διάθεση του νου και η απελπισία του να περιμένω από τους άλλους, έστω ανασφάλεια, μου προκαλούν τουλάχιστον αυτολύπη..και αυτή είναι η τραγωδία του Έλληνα..το χιούμορ χάνεται όταν δεν ξεκουτουλάμε λίγο το μυαλουδάκι μας και δεν έχουμε κάνει ειρήνη με τίς ήττες μας..σιγά σιγά όλα γίνονται..πώς λες όχι όταν η αυτοεκτίμηση δεν αποκτήθηκε ποτέ από μικρή ηλικία!?..