Το φως του ήλιου ζεσταίνει τα όνειρα και το φεγγάρι τα σκοτώνει. Η πεμπτουσία. Το ενδιάμεσο γρανάζι, ο κύλινδρος, εμπεριέχει φόβο. Η πεμπτουσία άραγε είναι ο φόβος? Μόνο ο φόβος δημιουργεί ανάκλαση στο αντίθετο του απείρου. Την αυθόρμητη αντίδραση στην όψη. Η εξαφάνιση της διαύγειας δημιούργησε το φόβο. Ο κύκλος. Ο πρώτος βράχος. Αν έχουμε ηλεκτρική εκκένωση μόνο το νερό έχει τρεις μορφές που κουβαλάνε ύλη, συνείδηση, ύπαρξη. Το αλάτι άραγε είναι ο πρώτος κρύσταλλος? και αν μιλάμε για πρίσμα τότε η χρυσή τομή του απείρου μόνο οξυγόνο μπορεί να φέρει.
Άραγε η δράση και η αντίδραση στην ανάκλαση της δυαδικότητας τί πιθανότητες έχει να βγάλει καρπό μέσα στη μοναδικότητα του σ'αγαπώ? Ο πυρήνας με τις δύο ωοθήκες..το κίτρινο στο κόκκινο κρύβει ροζ, μέσα στη διάνοια του καφέ μαύρου..σίγουρα γεννάει μπεζ. Ήρθε το σιελ λευκό, το πρώτο σ'αγαπώ της καταιγίδας. Η αστραπή. Η διάσπαση του φωτονίου σε αιθερικό επίπεδο και του dna σε χθόνιο, δημιούργησαν το ολοκλήρωμα του ήλιου σαν πρώτη αστραπή!? και άρα όψη και αντανάκλαση? Ως γκρι, που έφερε εξυπνάδα και ύπαρξη! Με τη μορφή βράχου έπεσε στο υάλωμα της διάυγειας. Αυτό μόνο η λάμψη μπορεί να είναι. Στο απόλυτο σκοτάδι. Η σύνδεση είναι η εικόνα και το τίποτα? Όντως οι πρώτες δημιουργίες ήταν οι διάμεσοι. Η διάβρωση της διαύγειας μόνο απλή μπορεί να είναι. Είναι η ίδια η σάρκα. Οι μαριονέτες του matrix χαιρετούν την εξουσία. Οι ταγματασφαλίτες της ύπαρξης δε ζουν πλέον μέσα μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου