Μια ζεστή και ηλιόλουστη μέρα σήμερα.. μόνο ένα τεράστιο οβάλ σύννεφο έπνιγε το βουνό με τα ζουμιά του..σαν να είχε προσκρούσει πάνω του ένα υπερμεγέθη διαστημόπλοιο και πάλευαν μεταξύ τους για την επικράτηση..νύχτωσε σύντομα και δεν έμαθα ποιος νίκησε τελικά..το βουνό πάντως κρατάει ακόμα στα μαστάρια του το χωριό και το βυζαίνει νερό από τα ρυάκια που το περιτριγυρίζουν..ενδοφλέβιες δροσιάς στις εκβολές του πευκοδάσους..κι εγώ στα καλοκαιρινά μέσα σε μια πύρινη φωλιά που ονόμασα σπίτι..

ένας νέος άντρας με κατέκτησε μέσα σε ένα βράδυ και έπεσα σκλάβα του αστείρευτου ερωτισμού του..ακόμα μια φορά πενθώ την απώλεια μιας παρουσίας που φτερούγισε απρόσμενα το χαμόγελο στα υγρά του σώματός μου… και ναι κυρίες και κύριοι την πατήσαμε με λίγα λόγια!..αλλά έτσι έχει η ζωή..απαγορευτικός προς το παρόν ο τυπάκος για το συντροφάκι που ψάχνω να αράξω οπότε πάμε πάλι στη γνωστή διαδικασία, βεβαίως βεβαίως, μέχρι η στέρηση να ιανθεί και ασχοληθούμε ξανά με τα κοινά του χαομένου μας μυαλού..από τον ενθουσιασμό στην εξαφάνιση και από τα πρώτα σημάδια καψούρας ξανά μανά στη μοναξιά..όχι ότι είμαι τόσο  ψύχραιμη αλλά τουλάχιστον αφήνω το χρόνο να κάνει τη δουλειά του..και τελικά όλα είναι θέμα χρόνου..όπως και συγχρονισμού..όλα για καλό και παρηγοριά στον άρρωστο..το μόνο που κρατάω από τις τελευταίες βδομάδες η σημασία του να καθαρίσει το φίλτρο εκείνο με το οποίο θα μπορέσω να διαχειριστώ την υπερευαισθησία του ψυχισμού μου, η οποία κάποια στιγμή παλιά βιάστηκε και θρηνεί ακόμα..μπορεί τελικά η περίπτωση μου να μην είναι κλινική και να είναι καθαρά στο χέρι μου να την κάνω δύναμη αλλά sometimes I just cant escape myself..