To hope or not to hope!?..για ένα χρόνο η καρδιά μου παλεύει να μην ελπίζει προσπαθώντας να μην προγραμματίζει τίποτα..απλά άνοιγα τις παλάμες μου στο φεγγάρι και του χάριζα την ενέργεια μου όταν του ζητούσα κάτι..όταν ωστόσο τρέφω συναισθήματα για κάποιον έρχεται και πνέει η ελπίδα και η προσδοκία χωρίς πολλές φορές να το διεκδικώ..μάλλον είναι οργανικό..χθες είδα μια ταινία που ουσιαστικά δίδασκε να μην παύεις ποτέ να ελπίζεις..και νομίζω τελικά είναι κάτι έμφυτο..υπάρχει μέσα μας και πολλές φορές σαν κατάρα..αλλά τί είναι η ελπίδα χωρίς τη διεκδίκηση!?..χωρίς την πάλη για αυτό που θέλεις..το οποίο δεν πρέπει να είναι απαραίτητα ερωτικό..η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση πότε έρχεται?προϋποθέτει έπαρση?..πώς μπορείς να έχεις αυτοεκτίμηση και ταπεινότητα συχγρόνως!?..μάλλον με το νους υγιής εν σωματι υγιή..κάτι παραπάνω θα ήξεραν..έχω την αίσθηση ότι όλα ξεκινάνε από ένα πράγμα γίνονται άπειρα και καταλήγουν πάλι σε αυτό..και δε λέγεται θεός λέγεται υπερευαισθησία στο συναίσθημα, στην αντίληψη, στην ευφυϊα και στο σώμα..καταλήγουμε πάλι στο νους υγιής εν σώματι υγιή...χρόνια παλεύω με τον εγωκεντρισμό μου..τόσο της κυριαρχίας όσο της κατάκτησης..αυτό είναι δικό μου..αυτός μου ανήκει..κι εκει μπαίνει η έλλειψη προσδοκίας..αν δεν ελπίζω δε θα έχω εγωισμό..ή μήπως δε θα διεκδικώ!?..νομίζω οι ισορροπίες είναι λεπτές και διαφορετικές για τον καθένα..δε θέλω να συμβιβαστώ απλά σε μια συμπαθητική ρουτίνα..και ξέρω ότι η κατάσταση ευτυχίας είναι ανύπαρκτη..μόνο στιγμές υπάρχουν..να μην αποκρύπτεσαι της αλήθειας σου..έτσι μου είχε πει ένας φίλος..οπότε κρατάμε ένα δεδομένο..την ειλικρίνεια..την απόλυτη συναίσθηση των συναισθημάτων μας και των σκέψεων μας και εξωτερίκευσή τους..το να αντιληφθείς ωστόσο τους άλλους θέλει χρόνο..όχι πάντα βέβαια..πολλές φορές δε θελουμε να δεχτούμε την αλήθεια..εκεί μπαίνει ο εγωισμός..ποιός τελικά είναι ο στόχος!?..τί είναι αυτό που θα μαζέψει το μυαλό ώστε να μην μπερδεύεται!?..δεν ξέρω αλλά η λύση είναι σίγουρα πιο απλή από ότι πιστεύω..ανάλυση στην ανάλυση για να καταλήξω ότι ποτέ δε θα μάθουμε πραγματικά τον εαυτό μας όσο ερχόμαστε σε επαφή με διάφορους και διαφορετικούς ανθρώπους..και σίγουρα ο έλεγχος χάνεται όταν επικεντρωνόμαστε στο μέσα μας..νιώθω ότι είμαι μάλλον φυσιολογική αλλά κανένας άλλος δεν το πιστεύει αυτό..κατέληξα στην ειλικρινεία και στον αυθορμητισμό..ακόμα δεν ξέρω τί θέλω να κάνω στη ζωή μου..είμαι τεμπέλα αλλά αν βρεθώ σε αδιέξοδο μπορώ να επιβιώσω..είμαι μάλλον ένας μέτριος άνθρωπος που αναζητάει κάποιος να αναγνωρίσει μια μοναδικότητα..μάλλον όταν αποβάλλουμε την κρίση και κριτική των ανθρώπων αγαπάμε αυτό που είμαστε και έχουμε χωρίς να προσδοκούμε μια γνώμη..αλλά πόσο αντικειμενικό μπορεί να είναι αυτό χωρίς να φουσκώσουν τα μυαλά!?..ακομπλεξάριστος γίνεσαι όταν έχεις επίγνωση..και κατά τη γνώμη μου όταν δεν έχεις προσδοκίες από τους άλλους..σίγουρα η επίγνωση αυτή έχει να κάνει περισσότερο με αυτήν των ελλατωμάτων σου..και όταν αρχίσεις να αυτοσαρκάζεσαι τότε λυτρώνεσαι..το χιούμορ είναι λύτρωση..ο αυτοσαρκασμός θεραπεία..τον έχω χάσει..η κλάψα του τί έχω και δε με θέλουν..και τριγύρω ο κόσμος χάνεται...και το μουνί καπέλο όπως θα έλεγε κάποιος..έχω την πολυτέλεια να τα σκέφτομαι αυτά γιατί προς το παρόν δεν πεινάω..δε ζω στο δρόμο..χτύπα ξύλο δεν είμαι ανάπηρη..τα έχω όλα και νιώθω ότι δεν έχω τίποτα...μάλλον δεν υπάρχει λύση..κάθε μέρα είναι διαφορετική..κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός..υγεία...και βλέπουμε...να προσέχουμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας σαν είναι το πιο πολύτιμο αγαθό του κόσμου..οι αυτοκαταστοφικές τάσεις από πού πηγάζουν!?..μου αρκεί απλά το ότι δεν αυτοκτόνησα!?...το μόνο σίγουρο κάποιοι άνθρωποι δε βάζουν μυαλό..κύκλοι ανοίγουν κύκλοι κλείνουν..ο φόβος του βιώματος του πόνου...μάλλον η κυρία υπομονή πρέπει να μας πιάσει από το μαλλί..καλό βράδυ:)