Η σύγκρουση του Εγώ στο τίποτα οδήγησε στην ταλάντωση της διαύγειας..την ψυχεδέλεια..κι έφερε την κίνηση..την αρχή του κύματος και χρόνου..όταν μιλάμε για χωροχρόνο τότε η εικόνα βρίσκεται κάπου στην ταύτιση των..του Εγώ με το τίποτα..του φωτός με το σκοτάδι..
και αν το ουράνιο τόξο είναι γυναίκα τότε η βία ή το φως!? έχουν πατρική φιγούρα για αυτήν?..και απορώ..η φαντασία της και αθωότητα της θα ήταν υπαρκτές?..μήπως έχουμε μια ύπαρξη των εννοιών, με δίοδο σε αυτές, την ταύτιση σε αισθητηριακό τουλάχιστον επίπεδο..
Το φεγγάρι πονάει..Βάζει μωβ στο ροζ του κίτρινου..το κόκκινο επιμένει..Υδράργυρος..Μιλάμε για υπάρξεις στην πρωτογενή μορφή τους και μοντέλα τους..δυστυχώς δεν ξέρω μαθηματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου